Van oude mensen en chronisch zieken zegt men dat hun wereld krimpt. Ik kan daaraan toevoegen dat dat ook het geval is bij zeilers die bezorgd zijn of hun anker wel houdt. De Amerikaanse verkiezingen doen er dan veel minder toe.

Ik lig in de Baai van Tarrafal, aan de noordwestzijde van het eiland Santiago, en hier bestaat de ankergrond uit rotsplateau met daarop enorme losse keien en zand in de gaten. Als ik het niet vertrouw duik ik altijd naar het anker om te checken; mijn vroegere snorkelhobby komt me daarbij goed van pas en dan is 8 meter diepte bij helder water niet te veel. Dat is maar goed ook, want het anker zat slechts achter een paar losse stenen. Ik heb het versjouwd naar een paar vierkante meter zand, maar als de boot giert (en dat doet de Arcadia graag met zijn relatief ver naar voren geplaatste mast) dan hoor je de ketting ratelen over de keien op de bodem en voel je de boot vibreren. Eerst denk je dat het anker uitbreekt, maar na tig keren checken blijkt het anker te houden en is het geluid afkomstig van de ketting die haakt achter rotsen en weer losschiet. Het is meteen duidelijk waarom je beter geen ankerlijn kunt gebruiken in plaats van ketting.
Twee nachten had ik al met toenemend vertrouwen geslapen, maar toen het vandaag plotseling hard ging waaien, met uitschieters tot 28 knopen, durfde ik de boot toch niet goed alleen achter te laten. Ik heb de 30 meter ketting verder uitgevierd tot 40 meter en dan blijkt in de windvlagen de eerste10 tot 15 meter ketting nog altijd op de bodem te blijven liggen. Dat is geruststellend.

Ik heb en passant ook ter vergelijking het anker van de buurboot geïnspecteerd. Dat grijpt achter één flinke kei. Die houdt het wel, maar wat gebeurt er als de wind draait? En ik ben ook benieuwd of hij zijn anker weer boven krijgt.

Wat doen die zeilers dan ook in die baai van Tarrafal? Daar is een heel goede reden voor. Dit is namelijk de tot nu toe leukste plek die ik op de Kaapverdische eilanden ben tegengekomen. Het is hier bergachtig en relatief groen. Er is een mooi strand en een rustig dorpje met net iets meer voorzieningen.

een doorsnee saai dorpsstraatje

En toch is het zo afgelegen dat Marinetraffic.com mijn positie hier niet kan traceren. Eindelijk privacy! Nou ja, privacy…  Je mag hier geen mijl zeilen zonder toestemming van de maritieme politie. In Praia vonden ze dat ik wel naar Tarrafal mocht, mits ik mijn bootpapieren achter liet en later weer terug kwam in Praia. Daar had ik helemaal geen zin in en na een discussie in Frans, Spaans, Engels en vooral gebarentaal kreeg ik een officieel document dat mij toestemming verleent om naar Tarrafal te varen, daar een week te blijven en dan door te varen naar Mindelo op het eiland Sao Vicente. Dat document moest ik hier dan weer laten zien bij de maritieme politie, die er heel content mee was. Ik ook.

Die groene omgeving hier heb ik nog maar amper verkend. Er loopt een leuk wandelpad over de rotsen langs de kust met prachtige uitzichten. Dat gebied deel je met loslopende koeien, wat illustreert dat het hier lang zo droog niet is als op Sal en Boa Vista, waar geen koe het zou uithouden. Er bloeit nu maar weinig, maar voor een botanicus valt er nog genoeg te zien.

een Wolfsmelk (Euphorbia)?

Bij al dat snorkelen om het anker te checken blijkt dat het hier rijk aan vis is, met kleurige visjes in allerlei vormen, van zeenaalden tot koffervisjes. Het haalt het nog niet bij een koraalrif, maar ik blijf de komende dagen snorkelen. Dat is ook nodig om de boot van tijd tot tijd schoon te maken. In Gambia had ik de saildrive vrij van zeepokken gemaakt en nu – ruim twee weken later – zat de boot al weer vol met 3 cm grote jonge eendenmosseltjes die zich niets aantrokken van de koperhoudende antifouling.

Het dorpje schijnt in de weekenden populair te zijn onder de eilandbewoners. Het wemelt dan ook van de restaurantjes. Zelf ben ik gevallen voor de charme van een minuscuul eettentje aan de kust, waar de keuze is tussen vis of kip met rijst en een beetje groente, zodat de keuzestress minimaal is, en altijd voor dezelfde prijs, zo’n €2,80.

Hier ga ik het nog wel een paar dagen uithouden. Zondag komen Wim en Mike en maandag varen we naar Mindelo. Het schijnt dat we daar midden in de hectiek van de Atlantic Rally voor Cruisers (ARC) aankomen, die daar met 70 boten arriveert. Dan kan ik mijn vooroordeel testen of het inderdaad gaat om te grote en te dure boten met te stoer doende mensen die er toch tegenop zien om alleen de oceaan over te steken, terwijl ze onderweg niemand meer zullen zien op die eindeloze oceaan.