zaterdag 27 augustus – dinsdag 30 augustus

Voor het eerst deze reis ben ik solo. Dat betekent niet alleen solo-zeilen, maar alles solo, en dat is vreemd als je 6 weken intensief met elkaar alles hebt gedeeld.

De eerste uitdaging is duidelijk: solo terugvaren naar La Gomera omdat daar het leven in alle opzichten aangenamer is. De haven van San Muguel ligt dit keer in de acceleratiezone, wat betekent dat er in de haven al 20 knopen wind staat. Het afvaren vraagt dan even een doordacht plan, maar zodra dat gelukt is kan ik rustig voor de wind achter de fok aan lopen. Onderwijl realiseer ik me nu pas dat dit de eerste keer is dat ik solo op zee vaar. Dat gaat overigens prima, tot achter Tenerife natuurlijk de wind wegvalt. Motoren maar weer. In de verte steken ‘pilot whales’ (grienden) en dolfijnen hun rugvin boven water. Ik mag verwachten dat ik dichter bij La Gomera weer in een accelatiezone kom, maar als de wind vanuit 90 graden over stuurboord langzaam aanwakkert tot 10 knopen kan ik toch de verleiding niet weerstaan om het volle grootzeil te hijsen. Tot een mijl of 10 voor La Gomera gaat dat goed, maar dan neemt de wind weer snel toe tot 20 knopen op 60 graden aan de wind en ik mag verwachten dat het meer wordt. Nou is het fijne van acceleratiezones dat je er niet alleen ín kunt varen, maar ook weer er uit. Rechtsomkeert dus en na een mijltje kan ik bij 12 knopen wind het grootzeil netjes strijken. Vooruit, op de fok de wind weer tegemoet. Maar goed dat het grootzeil weg is, want de wind houdt het niet bij 20 knopen, maar komt uit op gemiddeld 27. Aan de wind is dat best pittig en er komt dan ook heel wat water over. Er wringt zich zelfs een plens onder de buiskap door naar binnen in de kajuit.  Ik verwacht dat ik dichter bij La Gomera weer in de luwte zal komen, maar de accelatiezone draait om het eiland heen en de luwte komt pas in de haven. Dan heb ik het wel weer even gehad. Dit was een tochtje waarvan ik wel even moet bijkomen.

Het is weer een genoegen om in de haven van La Gomera te zijn. Mooie, gezellige omgeving en helder water om in te zwemmen. In de haven kun je al prachtige vissen bewonderen.

De eerste klusdag, zondag, is er nog niet zoveel uit mijn handen gekomen, tenzij je de internetbestellingen voor extra spullen meerekent, die ik straks uit Nederland mee ga nemen. Maar gisteren kwam ik aardig op stoom. De verbrokkelende kit tussen het teak van de kuipbanken heb ik er uit gesloopt en alles keurig opnieuw gekit. Dat gaat hier beter dan in Nederland omdat het hout door warmte en droogte flink gekrompen is, zodat alle naden open staan. Daarna heb ik wel de kuip tot verboden gebied verklaard, want mezelf kennende zou ik anders na verloop van tijd onherroepelijk op de verse kit gaan zitten.

Tja, solo. Dat ik niet meer hoeft te overleggen betekent niet dat alles nu simpeler is. In mezelf strijden zin en tegenzin, voorkeur en afkeer, energie en vermoeidheid nu om de eerste plaats. Na een intensieve periode heeft de mens (nou ja, ik) behoefte aan bijkomen. Dat is echter niet wat ik gepland heb. Deze week moet er geklust worden om de boot te prepareren voor de rest van de reis.

Nou vooruit, eerst even zittend een berichtje typen met een kop koffie en dan weer aan het werk.