Ik heb het al eerder gehad over de verstedelijking van Sint Maarten. Daar werd ik weer ruw mee geconfronteerd in de idyllische Friars Bay, toen ik rond middernacht werd gewekt door oorverdovende discomuziek uit nota bene de volgende, bovenwindse baai. Voor die gevallen heb ik oordoppen bij me, zodat ik toch nog een beetje kon slapen, maar het stoort me niet zo’n klein beetje. De volgende ochtend ging ik op onderzoek uit en daarbij bleek die hele baai afgehuurd te zijn voor een evenement voor de rest van de week. Er stond een hek omheen en toegang was verboden. De “muziek” zou rond het middaguur al weer beginnen tot middernacht. Reden genoeg om te vertrekken naar een baai bovenwinds van het evenement.
In mijn nieuwe baai, de Anse Marcel, werd ‘mooi’ geïllustreerd dat de kust gevaarlijk is voor een boot. Er was een lokale toeristencatamaran op de rotsen gelopen en ternauwernood drijvende gehouden met een zware pomp. Het was een heel spektakel om te volgen hoe het ding werd losgetrokken en moeizaam drijvend werd gehouden.

Ik was trouwens in die Friars Bay erg vlijtig geweest met het verwijderen van de aangroei op de boot. Ik begon met een grove schuurspons, maar tegen de kalkkokerwormen en zeepoken was dat een futiel wapen. Er zat niets anders op dan de hele boot met een plamuurmes af te steken. Ik kan je verzekeren dat dat niet meevalt met een snorkel. Je kunt het ook door een duiker laten doen, maar dan kost  het 120 euro en die heb ik toch mooi in 3 uur verdiend, ook al was ik de rest van de dag uitgeteld. De voldoening krijg je er gratis bij, maar ik had graag een duikset had gehuurd als dat hier mogelijk was geweest.

Ik heb in mijn vorige stukje nogal afgegeven op de natuur in Sint Maarten. Daar wil ik gedeeltelijk op terugkomen, nu ik het natuurreservaat op de uiterste noordoostpunt heb gezien. Vanuit de Anse Marcel begint een natuurpad dat rond de hele noordoostpunt voert naar Orient Bay. Ook hier zijn nauwelijks uitgegroeide bomen, maar dit wordt gedeeltelijk veroorzaakt door het drogere klimaat. Sint Maarten is nou eenmaal niet zo hoog en vangt niet zoveel regen. Het struikgewas is hier rijk ontwikkeld en op kale, geëxponeerde noordoostpunt groeien fantastisch mooie cactussen, met de toepasselijke Engelse naam “Turk’s cap” (Melocactus intortus). Ook op dit pad kom je geen toerist tegen, wat jammer toch (voor hen).

De volgende bestemming wordt Saba. Een steile en moeilijk toegankelijke vulkaan, die met een jacht alleen onder gunstige omstandigheden bereikbaar is. Dat gaat dinsdag wel lukken, denk ik.