Voorbarige conclusie
Aanvankelijk dacht ik dat dit zo’n dag was waar ik vooral niet te veel woorden aan vuil zou gaan maken, zo’n dag zonder wind, zonder zon en mét golven; een dag ook met veel windmolens in het mooie Spaanse landschap. Waar is Don Quijote als je hem nodig hebt? Het enige wat het vermelden waard was, dacht ik, was het feit dat we – ik citeer – “en un momento dado” uit onze roes van zielig zijn werden gehaald door een troep dolfijnen en niet zulke kleintjes ook!
We schrijven zaterdag 30 juli 2016. Toen we uit La Coruña vertrokken vanmorgen was het plan om de Cabo Finisterre te ronden en daar een haven te zoeken of voor anker te gaan. Dat zou een uurtje of 10 varen geweest zijn met goede wind. En daar stopt de planning dus. Marti oppert de Ria Camariñas in te varen. Daar is een aantal mogelijkheden: de haven van Muxia, de haven van Camariñas of voor anker. De eerste is het dichtst bij en biedt de mogelijkheid om nog even door het dorpje te lopen en de locale sfeer te proeven. Dat wordt hem dus! We worden ontvangen door een alleraardigste havenmeesteres met wie wij samen, als wij goed en wel liggen, onze vriend de Japanner helpen afmeren. Zij begint in een moeizaam Engels iets te vertellen en als ik haar zeg dat ze wel Spaans mag spreken, is ze zo blij – alleen maar buitenlanders gezien vandaag – dat ik een Niagara van Spaans/Galicisch over me uitgestort krijg. Ik vraag haar of het ietsje langzamer mag…. dat bleek ze, zij het met moeite, ook te kunnen.
We maken een wandeling door Muxia en de naaste omgeving en blijken ons te bevinden in een ongelooflijk leuk, klein plaatsje met een echt dorpse, Spaanse sfeer! Er is kermis – onvoorstelbaar dat het de moeite loont om met een kermis naar zo’n klein plaatsje te komen – en er zijn veel stellen, jong en oud, op de been. Hoe totaal anders is dit weer dan La Coruña, waar we gisteren zo hebben genoten.
Ja, wij hebben gisteren een heerlijke – in alle betekenissen van het woord – dag beleefd in La Coruña! Dit is echt een stad en wát voor een! Een stad met de haven zo’n beetje in het centrum; met een boulevard waar je een aaneenschakeling van tapas- en ijstenten vindt; een stad met een bijzonder sfeervol voetgangersgebied waar een keur te vinden is aan zeer goede winkels, “hippie-zaken” en opnieuw tapastentjes. De Kalverstraat maar dan veel en veel leuker! Een dagje de toerist uithangen is ook wel eens lekker! ’s Morgens eerst op pad naar een watersportwinkel; die bleek inmiddels opgeheven. In een park hebben we een kop koffie gedronken. Oké, die koffie was – als enige tot nu toe overigens – niet te drinken, maar het park was leuk! Na de lunch hebben we het oude stadsdeel bezocht en daar op een terrasje in de zon – dat is nog zoeken, want de terrasjes liggen vooral in de schaduw – een locaal, Galicisch, biertje genuttigd. Natuurlijk hebben we bij een van de vele ijszaken een ijsje gekocht en ’s avonds zijn we tussen de kakelende vrouwen neergestreken bij een van de vele tapastenten en hebben ons te goed gedaan aan o.a. calamares fritos.
Wat we vooral ook hebben gedaan is mensen kijken en, toegegeven, becommentarieerd. Zoals er een keur aan winkeltjes is in deze stad is er ook een keur aan mensen en dan vooral aan vrouwen. Deze beheersen het straatbeeld en bewegen zich of zitten in groepen van 2 tot 6 stuks; in alle gevallen kletsen ze luidkeels heel wat af. We zien ze van vormeloos tot overgevormd, van verzorgd tot onverzorgd, van simpel elegant gekleed tot zwaar over de top en natuurlijk van jong tot oud. We kijken elkaar soms in verbazing aan. De Spaanse vrouwen worden toch, net als de Franse, vaak zo vrouwelijk en elegant gevonden? Is onze waarneming niet zuiver; hanteren wij andere maatstaven dan anderen; ligt het in de geografie….? Wij weten het niet, maar zijn het erover eens dat wij het meeste wat we zien noch vrouwelijk noch elegant vinden. Of het moeten de groepjes jonge meisjes zijn – het is maar waar je op valt – die vrijwel zonder uitzondering in wel heel korte, soms te korte, broekjes lopen en die daarmee heel veel bloot been laten zien. Overigens zijn dat dan vaak weer benen waarvan we constateren dat alleen de kleur bruin aantrekkelijk is.
Ach ja, zomaar wat terrasbespiegelingen van twee observanten. Nu maar eens proberen ondanks kermislawaai en inmiddels ook live muziek te slapen en dan morgen een herkansing voor het ronden van de Cabo Finisterre. Op naar het Zuiden!