Opnieuw solo – Praia
Voor het eerst sinds de Canarische eilanden ben ik weer een weekje solo. Ik moet zeggen dat dat heel fijn voelt. Het is toch niet niks om 7 weken een kleine leefruimte te delen met iemand die je eigenlijk niet zo goed kent, en die er toch wel andere ideeën op na blijkt te houden hoe je met het huishouden op een boot omgaat. We hebben het volbracht en de eindstreep gehaald; daar kunnen we tevreden over zijn. Met je eigen partner is het zo compleet anders.
De voorlopige eindstreep is Praia op het eiland Santiago. Hier komen Wim en Mike over een week aan en met hen ga ik de Atlantische oversteek maken. Na al die mijlen is dat iets wat ik met vertrouwen tegemoet zie.
Mijn verhouding met de Kaapverdische eilanden is iets verbeterd, maar nog steeds voel ik een zekere teleurstelling. Ik had meer Afrika verwacht of in elk geval meer sfeer. Praia hier is de hoofdstad en die is levendiger dan wat ik hiervoor gezien heb, maar dat is ook niet moeilijk. De dorpjes die ik gezien heb, Palmeira, Espargos (Sal) en Sal Rei (Boa Vista), zijn uitermate slaperige en lege dorpjes, waar het leven nog niet op halve snelheid plaats vindt. Als je er een paar dagen bent en een aantal personen leert kennen dan krijgt dit weer een eigen charme, maar sfeer… nee.
Naast hun eigen taal, het Kreoli, spreekt iedereen hier Portugees. Dat is fijn als je die taal spreekt, maar ik versta er niets van. Met Engels of Frans kun je bij misschien 1 op de 20 personen terecht en verder moet je terugvallen op gebarentaal. Het was leuk om daarmee in Palmeira voor elkaar te krijgen dat we water uit de dorpstap konden krijgen en naar de boot transporteren.
Je weet nog waarom we in Palmeira op Sal waren? Dat was om ons op één van de drie mogelijke politieposten op het eiland legaal met de boot aan te melden. Voor de verandering was dat een peulenschil die nog geen half uur duurde. Daar zit geen verhaal in. Behalve dan dat dit politiebureau slechts drie kamers besloeg, in tegenstelling tot het omvangrijke kantoor waar we níet konden inklaren maar wel een boete moesten betalen.
Bij Palmeira heb ik de natuur wat beter bekeken. Het eiland is gortdroog en voor elke plant die er desondanks groeit mag je respect hebben. Ik heb een droge rivierbedding opgezocht waar zowaar enig bos in groeit. Ook zijn er schamele akkertjes waarin een boer blootsvoets zijn werk doet. Het is niet raar dat de eilanden niet bewoond waren toen de Portugezen ze ontdekten.
Op de terugweg kwamen we opnieuw langs Boa Vista, waar we een dagje voor anker hebben gelegen om op betere wind te wachten. Dat dagje heb ik benut om het onbewoonde eilandje dat er voor de kust ligt te verkennen. Leuk om met je bijbootje naar het strand te varen en dan te weten dat je de enige mens daar aan land bent.
Hier in Praia ben ik niet alleen solo op de boot, maar is de Arcadia de enige zeilboot in de haven. Beetje vreemd, want in het stadje zie je juist meer Europeanen dan op de andere eilanden. Het zou wel eens te maken kunnen hebben met de lange deining die de haven binnen loopt. Op de boot merk je er weinig van, maar aan het strand waar je met het bijbootje naar toe moet breken de golven en dan blijkt zelfs een klein brekend golfje het bootje half vol water te kunnen storten, als hij hem al niet omgooit. Mijn strategie is nu: kleding, portemonnee, telefoon en paspoort in een waterdichte tas en ik in zwembroek en als ik het strand gehaald heb me verkleden. Dit zijn vaardigheden die ik op kantoor nooit geleerd heb, maar ik heb er wel schik in.
Ach, met dat bijbootje maak je van alles mee. Enig moment bleek ik het niet goed vastgemaakt te hebben en dreef hij met de passaatwind vrolijk richting Cariben. Een snoekduik er achteraan en paniekerig snel zwemmen voorkwam dat hij op eigen kracht verder ging. Een andere keer hadden we het bootje het strand op gesleept toen we in een strandtentje gingen eten. Niet boven de vloedlijn, bleek toen we in het donker terug kwamen en het ding in de branding heen en weer zwalkte. Ik zei al, ik heb nog wat te leren.
Ha Marti,
wat een mooi project is dit, dit wil je al heel lang, dat denk ik zo.
En je doet het !
Het ligt aan mijn persoonlijke zoektocht, dat ik me niet eerder opgaf.
Maar nu, wil en kan ik je volgen.
Geniet ervan en ik wens je veel mooie momenten, want ik besef dat de werkelijkheid soms ook heel moeilijk kan zijn.
Alle goeds van Lex.
(ik heb heel goede herinneringen aan de zeezeiltochten bij jou aan boord)