Nog één keer dan: de toestand op Madeira
zaterdag 13 augustus
Het is nu 20.24 lokale tijd, een uur eerder dan in Nederland, en we varen sinds 24 minuten, op de motor, koers 190 graden, wachtend op wind en uitkijkend op Funchal.
Vandaag was weer een bijzondere dag met bijzondere ontmoetingen. Na het rondje Mercado dos lavradores voor groente en fruit werd het voor Marti tijd om naar de watersportwinkel in de haven te gaan om al dan niet een besluit te nemen ten aanzien van een betere methode dan de aanwezige – inmiddels defecte Lidl- hengels – om al varend een maaltje vis te vergaren. Toen het ei eenmaal gelegd was en hij met zijn keuze naar de eigenaar liep om af te rekenen, werd het leuk! Een aanwezige vriend begreep dat de bedoeling was al zeilend te vissen en had verstand van zaken – dit is geen sarcasme -. De keuze was totaal ongeschikt en hij kwam met wat anders. Er werd overlegd met Felipe, de baas, en uiteindelijk werd het een betere hengel met een nog betere molen en een nog veel betere lijn en uitstekende aas. Beide mannen werden steeds enthousiaster en het uiteindelijk resultaat, inclusief een houder om het geheel in te plaatsen en een haak om de vis mee binnen boord te krijgen – doodslaan moet onmiddellijk en met b.v. een lierhendel – kostte net zoveel als de aanvankelijke keus! Nou de vis nog vangen.
Een goede hengel is niet genoeg…. je gaat een rondje Atlantic varen en kunt nogal wat zon op je kop verwachten. Een hoed moest er nog komen. Kom er maar eens om: maat 57 is standaard en die is te klein. Maar de aanhouder wint, misschien wel mede dankzij zijn drammerige vriendin die bij elke souvenirwinkel vraagt of er niet nog even hoeden gepast moeten worden. Ook hier weer zo’n aardige mevrouw, een gesprek over de brand én een hoed, maat 60, jawel!
Wat opvalt, is dat wie je ook ontmoet iedereen vol emotie spreekt over de branden en vooral over de opzet, het persoonlijk leed en de schade aan de natuur. Of het nou de ober in Caniçal was, de havenmeesteres in Quinta do Lorde, de “boat boy” in Funchal, de 65-jarige, filosofische restauranthouder – eigenlijk musicus – in Ribeira Frio, de man van de autoverhuur, de twee enthousiaste vrienden in de watersportzaak of de dame van de souvenirwinkel…. Allen vinden dat de maniak die dit op zijn geweten heeft de hoogste straf verdient en verder willen allen weer zo snel mogelijk vergeten en door met het normale, rustige leven op Madeira.
Hadden we gisteren al een en ander gezien, vandaag begrepen we de emotie en de impact pas echt.
Het plan was met de kabelbaan – Doppelmayr! – naar boven te gaan en dan naar de botanische tuinen te lopen. Vanuit de kabelbaan hebben we de meest vreselijke dingen gezien: volkomen uitgebrande huizen, verkoolde aarde, bomen en (bananen)planten. Het bizarre was – oorzaak wind – dat uitgebrande huizen of verschroeide planten soms vlak naast, onder of boven exemplaren stonden die volkomen onaangetast waren. De botanische tuinen waren niet bereikbaar en waarschijnlijk ook voorlopig niet meer existing.
En nu maar net als de bevolking van Madeira zo snel mogelijk vergeten en verder. Koers 190 naar La Palma en wachten op wind (ik hoor net dat we het zeil gaan hijsen!) We nemen dit mooie eiland en de leuke ontmoetingen die we er hebben gehad mee in ons hart.