Eindelijk hebben we er volledig vrede mee dat we met 6 knopen wind een snelheid van amper 2 knoop door het water bereiken. Met nog eens anderhalve knoop mee van de ” Guiana current” zitten we op 3,5 knoop bootsnelheid en daarmee komen we precies in de ochtendschemering morgen bij de aanloopton van de Surinamerivier. Als we sneller zouden varen zouden we moeten vertragen omdat we niet in het donker de rivier op willen.
Je leest in reisverslagen wel dat men tegen de aankomst opziet omdat dan de hectiek van het landleven zich weer aandient met zijn hectiek en de onzekerheden van het onbekende. Ik begrijp nu precies wat ze bedoelen. Tegelijkertijd fantaseren we aan boord over de lekkernijen die we daar gaan eten en over aanlokkelijke activiteiten. Deze medaille heeft twee kanten en aangezien we sowieso niet eeuwig kunnen doorzeilen focussen we graag op de verleiding van het aankomen, de een nog wat meer dan de ander. Hoe jonger, des te groter de focus op de aankomst, lijkt het. We zijn het er in elk geval over eens dat we de overtocht in uitstekende harmonie hebben gedaan. En aan de Arcadia is niets kapot gegaan, ook iets om te memoreren. Je hoort het, in onze beleving zijn we er al.

Vanochtend zag ik bij het baadritueel, hangend aan het zwemtrapje, tot mijn stomme verbazing dat de boot gereinigd was van eendenmossels. Die krengen had ik al een keer met een plamuurmes afgestoken maar een week later zaten er al weer volop nieuwe van 3 cm groot. Tot vandaag; weg zijn ze plotseling. Al snel zag ik onze helpers, die nog steeds bezig waren de laatste restanten op te ruimen: slanke vissen van een centimeter of 30, met een ogenschijnlijk tegennatuurlijke witte bovenkant en donkere onderkant. Hartelijk dank helpers!
Ze bleken niet alleen belangstelling te hebben voor eendenmossels, maar ook voor alles wat we overboord gooiden. Ondankbaar voor hun goede werk, was de verleiding voor ons erg groot om iets met een haakje er in een en lijntje er aan overboord te gooien. Dat ging net als in een forellenvijver: ingooien en ophalen. Het bleek zo’n vis te zijn met een zuignap op de kop die zich door grote vissen of walvissen mee laat slepen en leeft van de kruimels van diens maaltijd. Ze zwemmen veel op hun kop en tonen dan die vreemde kleurtekening. Hij zag er zo gratig uit dat hem de vrijheid weer werd geschonken.
Zo beleef je na twee weken op zee toch nog weer wat nieuws.

Met spinnakervaren ben ik niet vertrouwd, maar er ligt al die tijd wel zo’n ding in de voorpunt. Gisteren kwamen we op het idee om het maar eens te proberen. Met enige ervaring van Mike, aangevuld met instructies uit een boek togen we aan de slag en het lukte wonderwel. Urenlang heeft het ding ons voortgetrokken. Wat alleen teleurstelde is dat we er niet meer dan een halve knoop snelheidswinst mee boekten. Eens te meer constateerde ik dat het standaard tuig van de Arcadia goed presteert.
Zoals gezegd, vandaag willen we niet eens snel, zelfs de fok mag opgerold blijven. Nog 60 mijl tot de aanloopton. We zijn er bijna.