We zitten in het koffietentje boven het havenkantoor van San Miguel, Tenerife, want dat is de enige mogelijkheid om van internet gebruik te maken. We kijken uit op zee, waar we gisteren nog een enorme troep volvette dolfijnen zagen rond buitelen.
Ik ben wat weemoedig en voel zo’n zeurderige knoop in mijn maag groeien… De allerlaatste dag van een meer dan fantastische reis is dan nu echt en zeer definitief aangebroken. Ik moet proberen mij langzaam los te maken. Dat is niet gemakkelijk, maar het zal toch moeten. Eerlijk gezegd zie ik er als een berg tegenop om straks alleen thuis te komen en vrijwel meteen weer in een ritme te moeten waar ik nu zo lekker uit ben.

Gisteren hebben we weer een auto kunnen huren en zijn daarmee naar de Teide gereden. Het landschap in wat inmiddels nationaal park is, is bijzonder en spectaculair. De informatiebordjes met betrekking tot de geologische verschijnselen in en rond zo’n vulkaan zijn boeiend en leerzaam. Het is wel één lange rij van huurauto’s en tourbussen…. Dat was op La Palma en La Gomera wel anders. En dan allemaal in hetzelfde eettentje al dan niet met een door het hotel verzorgd lunchpakket. Maar ja, neem het de mensen eens kwalijk…. natuurlijk wil je dit gezien hebben.

Wij hebben onze om vulling schreeuwende magen wat op de proef gesteld en zijn doorgereden in de hoop ergens nog een lokaal kroegje te vinden: dat is gelukt. We hebben heerlijk gegeten en wel zoveel dat we voor de rest van de dag genoeg hadden. De serveerster sprak alleen maar Spaans en dat is bijzonder hier, want wij komen mensen tegen die hier wel werken en wonen, maar geen woord Spaans spreken…. Moge hiermee meteen het verschil duidelijk worden tussen dit eiland en de vorige twee en moge daarmee ook mijn voorkeur voor zich spreken.

Nu nog een dagje genieten van de zon, het water en, wie weet, een wandeling naar Las Galletas – het dorpje hiernaast dat wat meer sfeer heeft dan het smakeloze golfresort waar onze haven ligt – voor een gemengde visschotel. Ja, nu kan het nog.

Inmiddels heb ik een paar spulletjes – eigenlijk kan alles aan boord blijven – in een handbagage-koffertje gestopt en ben ik sinds een half uurtje ingecheckt voor mijn vlucht morgen, je weet wel zo’n vlucht met landgenoten die gaan klappen bij touch down op Nederlandse bodem. Naast een bijna leeg koffertje, neem ik een hoofd en hart vol ervaringen en indrukken mee die ik geen van alle had willen missen: de windstiltes op de Golf van Biskaje, de bijna 40 knopen wind bij Cascais; de swell en de wachten; het slapen op de kajuitbanken tijdens de wachten; de dolfijnen en de walvissen; de gezellige plaatsjes/steden; de prachtige landschappen; de leuke ontmoetingen; het heerlijke – vooral vis! – eten én niet te vergeten het feit dat wij het hebben gehaald: met zijn tweeën gezeild naar de Canarische eilanden…. We zijn 2236 mijl verder…. Marti gaat nog veel verder en ik ga terug – in 4.5 uur de afstand waarover wij 6 weken hebben gedaan -. Onze volgers bedank ik voor de leuke reacties en betrokkenheid. Voorlopig geen verslagen van mij – of jullie moeten geïnteresseerd zijn in mijn belevenissen op school – ik meld mij weer in oktober in Gambia.