vrijdag 9 december 2016

De wasmachine draait. Ik zit droog onder het afdak van de “Domburg Harbour Resort” (klinkt exclusiever dan het is) naar de langstrekkende buien te kijken. De regentijd is wat verlaat, maar lijkt nu toch begonnen te zijn. Gisteren zijn we tot op de laatste draad natgeregend in het oerwoud van Brownsberg. Toch was dat een fantastische excursie, want sinds mijn studietijd verlang ik er al naar om kennis te maken met de enorme biodiversiteit van het regenwoud en nu stond ik er eindelijk middenin. Een fantastische ervaring.

Ik ga wat te snel, net als de indrukken die op ons afgekomen zijn. We zijn na drie dagen al toe aan een dagje uitrusten. Onze dag van aankomst ging op aan het bevaren van de Surinamerivier tot de ankerplaats bij Domburg, een mijl of 8 voorbij Paramaribo, en het verkennen van de directe omgeving. Mike is afgereisd naar Paramaribo, waar zijn vader werkt, en hij verblijft samen met hem in een hotel en geniet daar van de luxe die de Arcadia niet kan bieden. Je mag verwachten dat hij de komende dagen steeds nieuwe filmpjes zet op zijn eigen site. Kijk daar beslist ook even!

Woensdag heb ik voor het eerst sinds juli de vouwfietsjes weer eens te voorschijn gehaald – we hadden echt behoefte aan lichaamsbeweging na 17 dagen op zee. Wim en ik hebben ruim 40 kilometer gefietst, met als aanleiding om de vereiste formaliteiten te vervullen in Paramaribo. Door de marifoon hadden we van de Maritieme Autoriteit Suriname te horen gekregen dat we ons alleen nog hoefden aan te melden bij de vreemdelingenpolitie in Domburg, maar daar klopte niets van. In Paramaribo moesten we nogmaals bij de Maritime Authoriteit langs, vervolgen bij Consulaire Zaken voor een toeristenkaart en tenslotte bij de Militaire Politie voor een stempel in ons paspoort. We waren na terugkomst best moe van het fietsen, maar wel voldaan dat we door de lange zeereis niet al onze conditie verspeeld hadden.
Paramaribo heeft op mij vooral indruk gemaakt door de fraaie 19e-eeuwse houten huizen, die helaas alle wel een likje verf kunnen gebruiken. Het is voor mij geen stad om uitgebreider te bezoeken. De asfaltwegen in de omgeving hebben door verzakking diepe kuilen – zelfs in Gambia heb ik ze zo slecht niet gezien.

Gisteren dus die bijzondere excursie naar het regenwoud. In alle vroegte gingen we op onze fietsjes naar het afgesproken ontmoetingspunt langs de ‘highway’, waar we volgens plan opgepikt werden. Een goede start, maar een kwartier later stond het busje weer langs de kant van de weg met een lekke band, die zich tot het uiterste verzette om verwisseld te worden. Wij hebben gewonnen.
Op de Brownsberg ligt een oerwoudreservaat van 60 km2, waar uitgebreid onderzoek naar flora en fauna worden gedaan. Er komen zo’n 6000 verschillende boomsoorten voor. Ter vergelijking: Nederland telt van Limburg tot de Waddenzee in totaal zo’n 1400 verschillende plantensoorten; boomsoorten zijn er in Nederland slechts enkele tientallen. In het oerwoud is een voortdurende concurrentie om licht. De bomen groeien kaarsrecht omhoog en het leven vindt in de boomkruinen plaats. Van daaruit groeien lianen naar beneden voor voedingsstoffen en er groeien epifyten, zoals Bromelia’s en orchideeën, op de takken. Beneden zie je daar heel weinig van, behalve soms bloemen of vruchten die naar beneden zijn gevallen en natuurlijk de talrijke lianen. Omdat er beneden zo weinig licht valt, is het bos beneden relatief open. Er staan volop jonge boompjes te vegeteren in de hoop dat er een keer een grote boom omvalt, maar verder groeit er weinig. De kringloop in het bos is zo uitgekiend dat het oerwoud op arme rotsachtige bodem kan voorkomen. Waar de rotsen ondiep liggen hebben de bomen wortels over de oppervlakte die zich wel 20 meter kunnen uitstrekken. Kortom: er is enorm veel te zien voor wie er oog voor heeft.
In de loop van de middag werd ons duidelijk waar de term ‘regenwoud’ vandaan komt. We werden overvallen door een tropische stortbui, waardoor we geen droge draad meer aan ons lijf hadden.

Hè hè, vandaag dus een dagje rust. De was hangt inmiddels te drogen. Straks gaan we weer voor een habbekrats roti of nasi eten en zo komen we de dag wel door. Morgen huren we een auto en gaan we op eigen houtje op verkenningstoer. Het hoort niet op een sabbatical, maar we hebben toch een beetje haast. Maandagmiddag willen we weer vertrekken om op tijd op Sint Lucia te zijn.