Hoe warm het was en hoe ver…

Deze literaire verwijzing kunnen we nog aanvullen met: … en hoe stoffig.
We schrijven woensdag 19 oktober 2016 en we zijn weer terug op onze ankerplaats bij Lamin Lodge.

Huh….? We zouden toch de rivier op en vrijdag pas weer terug zijn? Zouden inderdaad. Het liep even anders. Al de hele dag voeren we in een dichte stofwolk en vrijwel constant op de motor. Voor zeilers is motoren nou niet bepaald de meest verheffende manier van watersport bedrijven. Voeg daarbij het steeds sterker wordend vermoeden dat we wel eens bezig zouden kunnen zijn met een race tegen de klok en – zeker gezien (ha, ha, we zagen niets) de enorme hoeveelheid stof – het gevoel dat die race misschien wel eens helemaal voor niets zou kunnen zijn en het moge duidelijk zijn waarom we 4 mijl voorbij Tendaba besloten om te keren.

Bij Tendaba zijn we voor anker gegaan om de kentering van het tij af te wachten. Uiteraard werden we door een vriendelijke Gambiaan welkom geheten en hij vertelde ons dat er op de radio melding was gemaakt van een Harmattan, een stofstorm – nou storm gelukkig niet, want dan zouden we zelfs de voorkant van de boot niet meer hebben kunnen zien – uit de Sahel. Dit zou een dag of drie duren. We concludeerden dat we de juiste beslissing hadden genomen
De vriendelijke man liet ons – uiteraard – niet alleen rondlopen, maar vergezelde ons bij ons “rondje Tendaba”. Op zijn vraag wat wij deden, antwoordde ik naar waarheid dat ik leraar ben. Onmiddellijk kreeg ik weer een hand van hem: “then we are collegues!” Hij bleek les te geven op de lokale nursery school.
Algauw waren we helemaal niet meer alleen, maar hingen er zeker 12 kleine kinderen schreeuwend aan onze handen…aan onze handen? Zeg maar gerust aan iedere vinger één en dan ook nog aan je armen. En krijsen dat ze konden! Dat werd nog erger toen mijn collega ons zijn werkplek liet zien: we kwamen in een kleine, vrij lage ruimte gemeubileerd met schoolbankjes en een krijtbord… daar voerden de “bewonertjes” welhaast een show voor ons op door schreeuwend en krijsend op de tafels te klimmen, te lopen en te springen….. een collega met een orde-probleem wellicht.
Marti gaf de beste man een hoeveelheid pennen voor zijn leerlingen. Natuurlijk was dat niet genoeg. We moesten het guest book nog tekenen…. Ja, ja, daarin stonden naast elkaar de volgende kolomtitels: Name, Country, Amount, Signature. Kortom, we moesten doneren. Natuurlijk hebben wij dat gedaan, want naast gezondheid is onderwijs misschien wel een van de betere doelen om aan te geven hier (nu ik dit opschrijf, denk ik opeens: “dat zouden ze bij ons ook eens moeten doen, meer geld geven aan het onderwijs i.p.v. aan het management of allerlei geld- en daarmee ook kwaliteitbesparende maatregelen.” Nee, ik ben niet cynisch! ;))

Maar goed we zijn weer “thuis” Het lijkt hier iets minder stoffig; er blaast een lekker windje en het water is hier een stuk helderder. En vrijdag gaan we gewoon van hieruit een dagje met Lamin varen.

Sent from Iridium Mail & Web.