Het is donderdag 28 juli; vanmiddag om 15.30 uur meerden we af in Marina Real in La Coruña! We liggen naast de Rhapsody; Ada, de schipperse, kennen we van de maritieme veiligheidstraining in april.
Gisterenavond, na 60 uur varen om klokslag 22.00 uur, zijn we voor anker gegaan in de Ria Cedeira, zo’n 20 mijl voor La Coruña. Wat een prachtige baai is dat en wat een mooie aanloop ernaartoe. Uren van tevoren zagen we de hoge bergen van Noord-Spanje al; hoe dichterbij we kwamen hoe indrukwekkender het werd.

Uit het feit dat we zestig uur gevaren hebben en om 22.00 uur voor anker lagen, moge blijken dat we 09.30 uur afvaren niet helemaal hebben gehaald. Maar ach, wie doet je wat, het is tenslotte vakantie. We  hadden gerekend op veel op de motor varen, want er zou weinig wind staan. Dat viel aanvankelijk gelukkig reuze mee. We hebben tot ergens de volgende morgen heerlijk kunnen zeilen en liepen tot halverwege de avond zelfs een mooie 7 knopen.
Tegen half zes, zag ik in mijn ooghoek iets bewegen – zeker weer zo’n saaie bruinvis – en riep: “Hé, een beest!” Marti, je bent bioloog of niet, had meteen door dat het geen saaie bruinvis was, maar een heuse dolfijn! Nou een dolfijn; het waren er minstens zes! Ze maakten er een echte en fantastische show van. Wat was dat gaaf! Voor de boeg, achter de boot, aan stuur- en bakboordzijde: overal waren dolfijnen, die bij tijd en wijle een gat in de lucht sprongen. Helaas hebben we dit genoegen maar eenmaal mogen smaken…. De rest van de overtocht hebben we geen dolfijn meer gezien. We hebben überhaupt niet zoveel gezien trouwens; nauwelijks schepen – soms op de AIS op minimaal 5 mijl afstand – eigenlijk alleen maar water. Nou vooruit, die eerste nacht heb ik tijdens mijn wacht nog wel genoten van een prachtige sterrenhemel!

Na wat ochtendlijke uren op het oliezeil varen, kunnen we halverwege de ochtend van de tweede dag, dinsdag, gelukkig weer zeilen. Die middag komt ook het moment dat ik het Franse gastenvlaggetje mag verruilen voor het Spaanse! Kijk, nou wordt het menens, now we’re talking! Het is een vrij saaie dag, met veel lezen, slapen en wolken. Deze nacht is er geen ster te zien; voordeel is wel dat het ’s nachts met e-reader aan dek heel goed uit te houden is. Aanvankelijk zeilen we, met uitgeboomde fok.
We hebben al meer wind gehad dan waarop we hadden gerekend en het moment komt die nacht  dan ook onherroepelijk dat de wind op is. Dus: boom weg en zelfs zeil gestreken.

Een groot deel van de woensdag gaat motorend voorbij; dat geeft ons de kans om wat nuttige dingen te doen. Marti verricht een reparatie aan de buiskap; ik verwijder de kaart van het IJsselmeer, die nog in de kajuit hing en verplaats de kaart van Noordelijk deel van de Atlantische Oceaan – met wat aanpassingen in grootte – naar de vrijgekomen plek. De goede lezer begrijpt dat er nu opnieuw een vrijgekomen plek is…klopt. Daar hangt “Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer” van Van Gogh, een doek – neem dit letterlijk en dan klopt ook het betrekkelijk voornaamwoord na het streepje – die we van Greet Hettinga kregen.
Op enig moment kan er weer gezeild worden. En zo varen we, genietend van die prachtige kust, de Ria de Cedeira in. We zijn niet de enige boot die daar voor anker ligt. Er ligt zelfs een Japanner – nee, het is geen solo-vlag, het is écht een Japanner! –

Vanmorgen met stralend weer vertrokken voor de laatste 20 mijl naar La Coruña. We begonnen met een knoop of 10 wind en tegen de tijd dat we ons doel naderden, waren dat er 27! Een en ander heeft ons er trouwens niet van weerhouden om nu eindelijk de fles champagne die we bij ons hadden te ontkurken en het glas te heffen op het feit dat we op eigen kiel in iets meer dan anderhalve week tijd naar Spanje zijn gevaren. Het laatste stuk hebben we alleen op de fok gevaren en nog liepen we 7 knopen. Het opdoeken van het grootzeil was met die harde wind trouwens een behoorlijke strijd. Een strijd overigens, die wíj gewonnen hebben. En dan meren we af; we worden begroet door Ada en stellen vast dat onze Japanner aan de andere steiger, recht tegenover ons ligt.

We hebben nog champagne: hoog tijd voor het tweede glas en daarna naar het havenkantoor….eens kijken of dat nog lukken wil, dat Spaans….
We lopen een rondje door de stad en natuurlijk strijken we ergens neer op een terrasje!