Normaliter, als we onderuitgezakt in de kuip zitten te lanterfanten met een drankje en een hapje, beloven we elkaar plechtig dat we daarover onze mond zullen houden. De mythe van het stoere zeezeilen dat bestaat uit louter afzien door geharde mannen en vrouwen moeten we gezamenlijk in stand houden.

Maar ja, ik heb weinig anders te vertellen dan dat ik nu heerlijk aan het uitrusten ben van alle indrukken van 3 weken Afrika. De boot zeilt zelf van Gambia naar de Kaapverdische eilanden. Soms moet ik aan een touwtje trekken of op een knopje drukken, maar daarna wijd ik mij weer aan staren in de verte, lezen, eten of slapen. De omstandigheden zijn dan ook opnieuw gunstig. Weliswaar varen wij voor de verandering eens aan de wind, maar met een aangenaam windje van 10 tot 15 knopen kun je bijna zeggen dat het ons voor de wind gaat. Dat zal niet zo blijven want de wind gaat volgens de voorspelling afnemen met klapperende zeilen tot gevolg. Het zal dan lastig worden om vaart in de boot te houden. Om te beginnen probeer ik om het gebied met de minste wind heen te zeilen.

De zee is rustig. Windgolven van hooguit een meter staan op een enorm lange oceaandeining van een meter of twee hoog. De afstand tussen de golftoppen schat ik op wel 100 meter, zodat je die deining amper voelt, maar vooral ziet. Het is imposant om te zien hoe de horizon wegzakt achter de naderende golftop en dat vervolgens de boot bijna onmerkbaar wordt opgetild en achter de golftop voorzichtig weer wordt neergelaten.

De afstand van deze overtocht is 400 mijl met nu nog 250 te gaan. Tegen de tijd dat we aankomen, ik verwacht zaterdag, ben ik wel voldoende uitgerust. Ik houd je op de hoogte.