Iets met hoogmoed, of in elk geval overmoed, en vallen……
Het is 21 april 2017, de 25ste verjaardag van mijn jongste en naar eigen zeggen leukste zoon, als ik – na vertrek met een uur vertraging – met slechts 25 minuten vertraging om 15.50 land op Prinses Juliana Airport op Sint Maarten. Actiepunt 1: pijpen afritsten en alle lagen uit tot ik bij een hemdje kom. Zo, dat is beter.
De Arcadia ligt op een rustig plekje in de lagune en wij doen ons te goed aan twee glazen champagne en een overheerlijke salade geitenkaas.
De volgende morgen moeten we om 09:00 uur door de brug; we tappen water, diesel én benzine en zetten koers, heel stoer op de motor, naar Marigot. Daar gaan we 5 minuten later voor anker. We provianderen daar, kopen – nou ja ik – een jurkje bij een stalletje en gaan rond een 16:00 uur lekker uit eten.
De volgende dag doen we nog wat laatste boodschappen. Ja, ook hier zijn de supermarkten gewoon open op zondag. We vertrekken naar Friar’s Bay, waar we opnieuw voor anker gaan en een enorme hoeveelheid leguanen op de gevoelige plaat vastleggen. Wat een beesten zijn dat, indrukwekkend!
En dan komt het…. Hoe dom kun je zijn…. Toegegeven: als je zoveel mijlen in je benen hebt als wij na de tocht van 6 weken afgelopen zomer dan word je een beetje blasé. Je krijgt de neiging om alles wat gelijk is aan de afstand IJmuiden-Lowestoft, 100 mijl, te zien als kippeneindje. Dus op maandag afvaren voor 80 mijl naar de Britse Maagdeneilanden (hierna BVI) gaat helemaal nergens over. Dat doen we toch gewoon…. 03:00 uur staan we op; we maken de boot klaar en gunnen onszelf een kop koffie! Het is 03:30 uur als we het anker lichten en wegzeilen. We hebben een forse 20 knopen wind en varen voor de wind, de deining van de oceaan is stevig en komt helaas van een andere kant onder de boot doorrollen. Ik voel me na een kwartier al dodelijk vermoeid en aangezien Marti eigenlijk alles alleen kan en ook meestal doet, ga ik nog maar even te kooi.
Slapen doe ik niet en op enig moment sta ik toch maar op om een paar droge crackertjes te eten. Ik kom aan dek en word verblind door het felle licht; een pijnscheut schiet door mijn ogen en hoofd…. De golven van de diepblauwe zee, geven me het gevoel dat ik met een veel te sterke leesbril op de trap afloop en ik ben verschrikkelijk duizelig. Daarbij heb ik het ijskoud, wat het, gezien de minstens 25 graden, toch niet is. Gauw naar binnen en liggen op de kajuitbank. Daar ben ik de volle 80 mijl niet meer van afgekomen, behalve dan drie keer om over te geven. De inhoud van mijn hoofd, voor zover aanwezig, rolt met elke roller van de boot van mijn linker slaap naar mijn rechter slaap en als ik op mijn benen had kunnen staan dan was ik zeker van wanhoop over boord gesprongen. Ik weet het zeker: zeilen is niets voor mij…. Ik ga NOOIT meer op wat voor boot dan ook!
Dom, dom, dom…. Iedereen weet toch dat je goed uitgerust op reis moet gaan en dan komt daar even iemand invliegen met een lijf dat stijf staat van de stress en adrenaline, een hoofd dat tolt van de spanning, drukte en zorgen en dan denkt je er even 80 mijl in ongeschonden staat door te kunnen jekkeren….? Wat een overmoed!
We ankeren bij Spanish Town. De swell is ook daar voelbaar en ik voel me dan ook nog niet echt beter. We klaren die dinsdagmorgen in en varen naar Savannah Bay, om de hoek, waar we een stuk rustiger liggen. Het duurt nog wel de hele dag voordat ik mij weer een beetje lekker voel. Een stuk zwemmen naar het strandje en terug helpen een stuk.
Dan komt er een berichtje van Lilian Mulder (Win2Win). Zij liggen in Benures Bay, Norman Island, een prachtig rustige baai zonder swell en met mooie snorkelmogelijkheden. Wij reageren: we komen eraan. Wij voegen woensdagmorgen de daad bij het woord en vertrekken om 09:27 om iets meer dan drie uur later, na een heerlijke zeiltocht – inmiddels vind ik zeilen toch wel weer leuk – ons bij Lilian en Eltjo, Nigel en Karen te voegen. We snorkelen en zien fantastische vissen, schildpadden en een rog. Donderdag verkennen we met elkaar, nu gaat ook Hilda mee – Tom blijft aan boord – het eilandje te voet. Al snorkelend zien Marti en ik later die dag weer een schildpad en zowaar een verpleegsterhaai…. die zijn niet gevaarlijk. Marti ziet zelfs een ongedefinieerde vis en een barracuda achter elkaar aan zwemmend rondjes rond de kiel cirkelen….Hij dacht het gefilmd te hebben, maar – helaas – de camera bleek niet aan te staan….
Al met al kan ik het zeer kort samenvatten: Het is hier FANTASTISCH!
Genieten jullie er maar goed van! Dat doen wij inmiddels ook hier in Narni, waar we gelukkig weer een WiFi-verbinding hebben. We kunnen jullie avonturen dus opnieuw volgen. Abbracci affettuosi, Henk en Evelyne
Goed begin is het halve werk! Het kan daarna alleen maar leuker worden.
Goed gelukt je eerste video Marti.
Groetjes en golven en wind die bij elkaar passen gewenst ……
Hannie
Hallo Marti en Heleen,
Wat een ellende die zeeziekte. Gelukkig maar dat zeilen toch fantastisch kan zijn.
Wij hadden een fantastische tocht over het IJsselmeer. Tussen de 0 en 9 graden Celsius. Heéééél koud.
En wat erger was.., ik werd zeeziek op het IJsselmeer. Ergens gedurende de tocht van Enkhuizen naar het vogeleiland heb ik gezegd dat ik mijn boot verkoop en een camper koop. Dat idee is weer een beetje gezakt. De tocht was vooral ook erg gezellig. Eenmaal aan de wal was ik de zeeziekte weer snel vergeten. Helaas waaide het alle dagen hard.
Jullie veel plezier op de Maagdeneilanden. Waait het daar niet alle dagen hard?
Groet,
joke