2 Januari lichtten we het anker in The Tobago Cays en zeilden op de fok de mega-afstand van 3 mijl naar Union Island. Daar gingen we opnieuw voor anker in Clifton Bay, een drukke baai bij een leuk, kleurrijk plaatsje en onder de rook van het kleine vliegveldje, waar pipercups af- en aanvliegen. Natuurlijk hebben we het plaatsje bezocht en een wandeling gemaakt, waarbij we een unieke ontmoeting hadden met een pracht van een landschildpad.
Eenmaal terug aan boord en – hoe kan het ook anders – aan de borrel hebben we ons vermaakt met het kijken naar de meest briljante – ik hoop dat de lezer bekend is met de stijlfiguur ironie – ankermanoeuvres. We hebben met stijgende verbazing naar een Noor gekeken die maar rond bleef varen met z’n anker al half uit… het was minstens zo vermakelijk als in Nederland in de sluizen of bij de brug van Woudsend!
Ook heel leuk was het zicht op de enorme hoeveelheid zeer behendige kite-surfers vlak voor onze boot. Boot is in deze contreien bootje. We behoren hier echt tot de allerkleinste. Zeker niet tot de allerkleinste behoort een landgenoot die aan kwam varen en ook in Clifton Bay voor anker ging: “Stad Amsterdam”!
De volgende ochtend moesten we de noodzakelijke douaneverplichtingen vervullen – de lezer met een goed geheugen snapt direct de reden voor het feit dat het niet meteen kon want die herinnert zich dat ik eerder melding heb gemaakt van het feit dat 2 januari een feestdag is, “recovery day” – en hebben nóg een wandeling gemaakt. Ditmaal ging de tocht naar een zoutmeer, een Gambiaans aandoend door mangroven omringd binnenmeer.
Rond de middag zijn we vertrokken om twee baaien verder het anker weer te laten vallen in Chatham bay!
Chatham bay is een charmante, rustige – hoewel we toch nog met 16 schepen lagen, waarvan de Arcadia uiteraard weer een van de kleinste – en beschutte baai met kristalhelder water en fantastische snorkelplekken. Er zit veel vis en dus zitten er ook veel pelikanen. Zowel boven als onder water is het hier prachtig!
Op het strand zijn drie eetgelegenheden: een heel luxueus resortachtig ding aan het ene eind, een lokaal tentje aan het andere eind en ergens daartussen een lokaal kroegje waar tussen drie en zes happy hour is en het geheel vol zat met lawaaierig volk van grote boten. Wij togen dus naar het lokale tentje aan het andere eind; wij waren daar de enigen en speciaal voor ons werd een fantastisch maal bereid bestaande uit gegrilde tonijn met garlic potatoes, rice with vegetables (net zoals in Gambia ook hier uit te spreken als vedzje-tee-bels) gemengde salade en gebakken banaan. Dit feestmaal bood Marti aan ter gelegenheid van mijn verjaardag. Een dag te vroeg, maar ja dit was dé plaats en dé gelegenheid!
Daarbij is de derde van de maand voor ons altijd een beetje speciaal.

En daar op die mooie ankerplek in Chatham bay nam ik vanmorgen, op de 4e januari rond 08.30 uur, mijn tweede nieuwjaarsduik van dit jaar!
Mijn verjaardag heeft vaak in het teken gestaan van iets sportiefs: soms, in strenge winters maar ik ben bang dat de laatste keer 20 jaar of langer geleden is, schaatsen op natuurijs; vrij dikwijls skiën, maar zeilen heb ik op mijn verjaardag nog nooit gedaan. Vandaag dus wel en hoe! We hebben een krappe 40 mijl gezeild, aan de wind die varieerde van 14-22 knopen om opnieuw op St. Vincent aan te komen.
Ik kan er niets aan doen, maar sinds ik het stukje van Mike heb gelezen over zijn acrobatische wc-toeren op een schommelende Arcadia, kan ik onder dergelijke omstandigheden niet meer naar de wc zonder aan Mike te denken. Nou is Mike een hartstikke leuke knul, dus er zijn ergere dingen…..
Het is zo mogelijk nog idyllischer dan gisteren: we liggen sinds vanmiddag 15.45 uur als enige boot in de baai Petit Byahaut. Ook hier is het fantastisch snorkelen en zwemmen en wat is het uniek om in dit toch wel redelijk drukke gebied een baaitje helemaal voor ons zelf te hebben!
[ gepost via de satelliettelefoon, daarom nog zonder plaatjes ]