woensdag 14 december

Minder dan 2 dagen geleden zijn we uit Suriname vertrokken en we zijn al over de helft naar Sint Lucia. 320 Mijl in 42 uur, dat is 7,6 knoop gemiddeld – een record voor de Arcadia op de lange afstand. Daar zit een knoopje stroom-mee bij, maar toch. We hebben het wel geweten, want met halve wind 20-24 knopen was het een ruwe en natte rit, ondanks een rif in het zeil. De eerste nacht kregen we ook nog een paar squalls over ons heen, met 30+ knopen wind en ongelofelijke bakken met regen, die we uitgereden hebben door met de wind mee te sturen. Helaas bleken alle luiken te lekken door het overvloedige buiswater. De nieuwe rubbers doen het slechter dan de oude provisorische oplossing met een extra neopreen stripje tegenover het rubber. Dus het was niet alleen nat in de kuip, maar ook binnen. Slapen was ook niet echt een succes op de stuiterende boot. De Arcadia zelf had het echter prima naar haar zin.
Gisteren luwde de wind tot gemiddeld 18 knopen en werden we het vocht weer de baas. Het slapen vannacht ging ook weer een stuk beter, behalve in de voorpunt. Mike slaapt daar liever dan op de kajuitbanken die voor hem te kort zijn, maar de bewegingen van de boot zijn in de voorpunt het grootst.

Ondertussen is de wind afgenomen tot een knoop of 12 en de snelheid tot 6 knopen. Er is meer rust in de boot en het zeil maakt zo nu en dan al weer een klapper door te weinig winddruk als de boot schommelt op de golven. De zee is namelijk nog ruwer dan past bij de wind van nu.

Kortom, dit is heel anders varen dan de oceaanoversteek, die werd gekenmerkt door weinig wind, van achteren, en een meestal gemoedelijke zee.
Zo is dat met zeilen, het is steeds weer anders en dat is één van de charmes ervan.

— verstuurd via de satelliettelefoon, daarom geen plaatjes —